Wyobraź sobie życie bez wspomnień. Popatrz na otaczające Cię osoby i pomyśl, że nie wiesz kim są. Uśmiechają się do Ciebie, widzisz to? Gapią się na Ciebie i z dziwnym wyrazem twarzy kiwają głowami. Oni wiedzą kim jesteś, a Ty nie masz pojęcia jak na nich zareagować. W ich oczach widzisz litość, zaciekawienie, może pogardę. A Ty jesteś pustą wydmuszką... Cząstki wspomnień usiłują przebić się na powierzchnię i wystarczy chwila, by Twoja skorupa pękła. Co wtedy?

Będziesz cierpieć.

Oszalejesz.

Znikniesz.

Jak wam się podoba taka wizja przyszłości? Suzanne Young uczepiła się tego, co w życiu człowieka najważniejsze – wspomnień. Kim byśmy bez nich byli? Do czego wracalibyśmy w gorszych chwilach? Może wydaje się wam, że niektórych wspomnień nie warto ocalić, ale mylicie się. To one determinują wasz rozwój i kształtują osobowość. Cieszcie się, że nikt wam ich nie odbiera. Jeszcze nie...

Sloane i jej przyjaciele dobrze wiedzą, że w obecności dorosłych nie wolno płakać. Epidemia samobójstw wśród młodych ludzi wciąż się rozprzestrzenia, a rząd stworzył program zapobiegania tragedii. Nastolatki z objawami depresji, oraz wszyscy ci, których nastrój odbiega od normy (czyli nie tryskają fontanną szczęścia) zostają natychmiast zabrani na leczenie, z którego wrócą jako świerzaki bez depresji i... przeszłości.

Sloane przeżywa właśnie wielką miłość. Jedyną osobą, przy której czuje się szczęśliwa, ale może też bezkarnie wylewać łzy, jest James. Dziewczyna straciła już brata, więc jest w grupie podwyższonego ryzyka, a zrozpaczeni rodzice kontrolują jej każdy krok. Czy sama też zachoruje? Co wtedy stanie się z Jamesem? Czy program rzeczywiście ratuje życie?

Dawno nie czytałam żadnej dystopii, więc względem "Plagi samobójców" miałam ogromne oczekiwania. Czy jestem zadowolona? I tak, i nie. 

"Plaga samobójców" nie odbiega poziomem od innych książek tego typu. Klimatem nieco przypomina "Mroczne umysły", działa depresyjnie na czytelnika i wciąga w świat, do którego nikt z nas nie chciałby trafić. Autorka dość przekonująco stworzyła wizję przyszłości, która grozi naszemu społeczeństwu, jesli nie nauczymy się walczyć z depresją i spadkiem nastroju. Nastolatki popełniają samobójstwa, ale przyczyny tego stanu rzeczy nie są znane. Rząd tworzy program, mający na celu izolowanie zarażonych jednostek, a co za tym idzie – zapobieganie epidemii. Jednak działania agentów przybierają zbyt drastyczny obrót, w ośrodkach dzieją się okropne rzeczy, a młodzież zamiast bać się śmierci, boi się Programu. 

Niestety autorka nie wyjaśniła źródła epidemii ani sposobu ratunku, zabrakło mi szczegółów dotyczących samych samobójstw, zarażania się czy procesu asymilacji do społeczeństwa po wyleczeniu. Zbyt mało uwagi poświęcono rodzicom i pracownikom programu. W zasadzie cała fabuła opiera się na pobycie dzieciaków w Programie i ich walce z systemem. Skądś to znacie, prawda?

Najważniejszym elementem fabuły była dla mnie piękna, wielka miłość głównych bohaterów. Już widzę, jak niektórzy z was kręcą nosem, wiec od razu uprzedzam – powieść usatysfakcjonuje tych, którzy uwielbiają wątki romansowe. A ten między Sloane, Jamesem i pewnym tajemniczym chłopakiem naprawdę wysoko stawia poprzeczkę i nieco przypomina mi ten z serii "Dotyk Julii" Tehereh Mafi. Jako wielbicielka trójkątów (ale to zabrzmiało...) byłam usatysfakcjonowana w stu procentach ;) Z całą świadomością mogę wam powiedzieć, że "Plaga samobójców" trafi w gust romantyczek spragnionych emocjonujących wrażeń i przyniesie z sobą kilka zapadające w pamięć scen. Możliwe, że będzie ukradkiem ocierać łzy i poczujecie znajomy ucisk w miejscu, gdzie zazwyczaj znajduje się serce...

Czytanie o rozdzieleniu osób, które są dla siebie stworzone i nie mogą bez siebie żyć, o ich dążeniu do ponownego spotkania i dokonywaniu niemożliwego wciągnęło mnie bez reszty. I mimo, że początek książki (jakieś osiemdziesiąt stron) nie zapowiadał się najlepiej, a całość była dość nierówna pod względem dynamiki nie żałuję ani chwili poświęconej lekturze. Kilkanaście rewelacyjnych scen i satysfakcjonujące zakończenie zrekompensowało mi małe niedostatki. 

Suzanne Young zafundowała mi milion emocji, od strachu, poprzez ekscytację, aż po ogromny smutek, by na końcu wywołać garść refleksji nad znaczeniem wspomnień. Chwile nudy przeplatały się z akcją pędzącą z prędkością pendolino. I choćby dla tego stanu warto było przeczytać pierwszy tom całkiem nieźle zapowiadającej się serii. 

Podobał mi się proces wydrążania bohaterki przebywającej w ośrodku i motyw nieśmiało rodzącego się buntu. Jedna z postaci szczególnie zapadła mi w pamięć i mam wrażenie, że w kolejnym tomie autorka postawi na coś w rodzaju zrywu buntowników. Pewnie dla większości z was motywy te brzmią znajomo, ale mogę wam obiecać, że mimo niedopracowania szczegółów seria ta przypadnie do gustu wielu osobom. Prezentuje coś innego, niż atak dziwnych istot, zombie, czy innej apokalipsy, a przy tym idealnie wpasuje się w upodobania młodych czytelników o romantycznych duszach. Polecam zainteresowanym.

Szczegóły
Tytuł: Plaga samobójców
Autor: Suzanne Young
Przekład: Andrzej Goździkowski
Cykl: Program, tom I
Wydawnictwo: Feeria Young
Premiera: 23 września 2015

Ocena
Treść: 4+/6
Styl: 4+/6
Okładka: 6/6

Za egzemplarz przedpremierowy dziękuję Wydawnictwu Feeria Young