Ekspozycja – Remigiusz Mróz. Dlaczego Forst szkodzi zdrowiu?

Mimo pełni lata Mróz jest wszędzie. Blogosfera wprost kipi od pozytywnych opinii, a kolejni czytelnicy zarywają noce, by skończyć powieść, badź też czekają z napisaniem recenzji, aż emocje opadną. A ja troszkę na przekór wszystkim opowiem wam dlaczego zdrowiej będzie nie sięgać po Ekspozycję. Wszak mróz na dłuższą metę szkodzi, prawda?

Znaczenie słowa "ekspozycja" jest bardzo szerokie, przeszukując bezmiar Internetu natkniecie się co najmniej na kilka znaczeń. Ta wieloznaczność ma odniesienie również do działań mordercy. 

Nagi mężczyzna zostaje znaleziony na Giewoncie, malowniczo rozpięty na krzyżu, jakby wystawiony na ciekawskie spojrzenia turystów. Wygląda na to, że morderca nie pozostawił śladów, opinia publiczna żąda wyjaśnień, a sprawą zajął się komisarz Forst, który nie cieszy się dobrą sławą. Komisarzowi po piętach depcze dziennikarka, Olga Szrebska, kobieta która w rozwiązaniu zagadki widzi swoją szansę na spektakularny medialny sukces.

Dwójka nietypowo dobranych bohaterów rozpoczyna śledztwo, podczas którego na jaw wyjdą dawno zapomniane tajemnice. Makabryczne zbrodnie z przeszłości będą domagać się odkupienia, a bohaterowie poznają świat o jakim im się nie śniło. Odpowiedź na pytanie "kto jest mordercą?" wcale nie będzie tutaj najważniejsza...

.

Ekspozycja otwiera trylogię z komisarzem Forstem i jeśli Mróz dalej będzie sobie tak pogrywał z czytelnikiem, na rynku wydawniczym rozpęta się piekło. Zaraz uzmysłowię wam, dlaczego dla własnego dobra lepiej nie sięgać po kolejną książkę wschodzącej gwiazdy polskiego kryminału. Jeśli poniższy list otwarty was nie przekona, będziecie straceni...

Czytelniku!

– Nie wybieraj Ekspozycji, jeśli czytanie dobrej, polskiej literatury jest twoim koszmarem, a zadowolenie czerpiesz jedynie z nijakich powieści, w których trup ściele się gęsto, a zagadkę kryminalną rowiąże przedszkolak. Odpuść sobie również, gdy nie jesteś w stanie znieść bezmiaru okrucieństwa, oraz chwytających za gardło wzmianek historycznych, które nie mają wiele wspólnego z fikcją. 

– Jeśli uwielbiasz żółwie tempo rozwoju fabuły i lubisz jednolite tło wydarzeń, a do pasji doprowadza cię mnóstwo zwrotów akcji i niezliczona liczba tropów prowadzących donikąd – lepiej poczytaj Paulo Coelho.

– Jeśli nie znosisz nieszablonowych bohaterów, którzy ze schematami nie mają nic wspólnego spokojnie odpuść tę lekturę. Komisarz Forst jest skrajnie niesympatyczny, nieco seksistowski, przekonany o swym sprycie i bezgranicznie pewny siebie. Gasi ognisko zawsze, gdy to zapłonie, ale nie potrafi ugasić własnego ego. Totalnie wkurzający typ! A Olga Szrebska? Ta to dopiero irytuje... Nie robi do komisarza maślanych oczu jak każda normalna kobieta, nie pada w jego objęcia , by ratował ją z opresji i w dodatku – o zgrozo! –  ma swoje zdanie i wygłasza je z najmniej odpowiednim momencie! Nie, nie i jeszcze raz nie. Komu może spodobać się taka kreacja postaci? 

Jakby tego było mało obydwoje postępują zbyt brawurowo, łamiąc wszelkie możliwe zasady i powodują, że bohaterowie amerykańskich filmów sensacyjnych rumienią się ze wstydu, że sami nie wpadli na podobne rozwiązania. Zresztą co to za pomysł, by akcję w iście amerykańskim stylu umiejscowić w słowiańskich okolicach. Absurd!

- Jeśli oczekujesz romansu macho-mena i wiotkiej jak trzcinka blondyneczki, którzy w finale radośnie kopulują w przytulnym hotelu, a ich dialogi są przesycone erotyzmem – zmień obiekt literackiego zainteresowania. Mróz nie ma pojęcia o prawdziwym uczuciu, wrażliwych meżczyznach, kobiecych pragnieniach i rani serce czytelników płci żeńskiej na każdym kroku. Żadne Kenzo Amour nie jest w stanie zmazać tego przewinienia...

– Jeśli uważasz, że młody człowiek, w dodatku doktor prawa (mam oczywiście na myśli autora) nie może napisać doskonałej książki, łamiącej tabu i w dodatku przesyconej tajemnicami, których nie powstydziłby się Dan Brown, a na samą myśl o wysilaniu szarych komórek dostajesz gęsiej skórki, lepiej poszukaj czegoś delikatniejszego. Mróz nie bawi się w głaskanie czytelnika po głowie, on raczej solidnie zdzieli cię w splot słoneczny obuchem złożonym z domysłów, historycznych odniesień i niepoprawnych etycznie nawiązań do religii. Zaciągnie cię w miejsca, o których nie chciałbyś nawet śnić – od pozbawionego zasad, rosyjskiego więzienia, po śmierdzące kanały, a w dodatku nie oszczędzi twojego wrażliwego serca i nie zrobi niczego, co poprawiłoby ci samopoczucie. Wyciągnie na wierzch najgorsze brudy historii, zmusi cię do weryfikacji własnych zasad i niegrzecznie się z tobą zabawi, w finale pozbawiając tchu. Naprawdę tego chcesz?

- Jesli kochasz kryminały, bo zazwyczaj już w połowie wiesz kto jest mordercą i uważasz, że osią powieści powinna być banalna zagadka typu "zabili go i uciekł", by czytelnik poczuł się geniuszem, a w dodatku uważasz, że zadaniem autora jest obudowanie tej zagadki mało istotnymi zapychaczami, tutaj będziesz srogo zawiedziony. Mróz naszpikował akcję jakimiś obco brzmiącymi zagadnieniami dotyczącymi zamierzchłej przeszłości i użył religii, jako wytrycha otwierającego tajemnicę (przecież nie chcesz korzystać z wikipedii podczas lektury, prawda?), a w dodatku ośmielił się polączyć to w jakąś wynikową siatkę zdarzeń. Niemożliwa do rozwikłania intryga jest nie do przyjęcia!

– Jeśli uważasz, że odpowiednim miejscem do osadzenia zbrodni jest jakieś zapyziałe miasto, najlepiej w Stanach, albo ponura kamienica w Pcimiu Dolnym, będziesz srogo zawiedziony. Mróz rozrzucał swoich bohaterów po całym świecie, choć sporo scen umiejscowił w tak nieatrakcyjnych miejscach, jak kraje bloku wschodniego, jakieś więzienia o skrajnym rygorze czy wioski na końcu niczego. A bohaterowie podróżowali najbardziej beznadziejnymi środkami transportu, jak choćby perła motoryzacji czy per pedes...

– Jeśli nie potrafisz wyobrazić sobie bohatera, który w jednej chwili tryska sarkastycznym humorem, a za chwilę tryska (z kogoś) krwią – nie czytaj tej książki. Podobnie jeśli masz skłonność do analizowania prozaicznych rzeczy (typu skąd wziąć perfumy w środku Białorusi, albo co bohaterowie jedli, pili i gdzie się kąpali) lub nie potrafisz sobie wyobrazić kobiety, która dla kariery będzie w stanie zaryzykować życie – poszukaj innej książki. 

– Jeśli uważasz, że humor w kryminale nie jest dobrym pomysłem i zagadkę należy rozwiązywać w śmiertelnie poważnej atmosferze, a małe, polityczne prztyczki w nos oraz uwagi dotyczące spraw wagi państwowej, to nie materiał na książkę, zrezygnuj z lektury. Mróz zmieszał w powieści filary polskości, na przykład uwielbianych polityków czy wyrocznię jedynego słusznego radia i ostro namącił w polityce zagranicznej. Jest zdecydowanie zbyt odważny, ba! Stąpa na granicy ryzyka.

– Jeśli wolisz pozycje, które można łatwo skategoryzować, a łamanie zasad uznajesz za zbytnio bezczelne, a w dodatku irytujesz się, gdy autor z dziką satysfakcją wyprowadza cię w pole – prawdopodobnie nie odnajdziesz się w lekturze i zmarnujesz czas. 

Podsumowując: czytanie Ekspozycji zagraża spokojnemu życiu i zdrowiu psychicznemu. Przed lekturą skontaktuj się ze blogową wyrocznią lub farmaceutą, który przepisze ci saridon, paczkę Big Redów, ewentualnie poczęstuje czerwonym westem...

Długotrwałe czytanie powoduje szybsze bice serca, zawroty głowy, ból duszy i postępujące uzależnienie. Czytelników o słabych nerwach może przyprawić o omdlenie, a w skrajnych przypadkach o zawał serca. 

Szczegóły

Tytuł: Ekspozycja

Autor: Remigiusz Mróz

Wydawnictwo: Filia 2015

Ocena

Treść: 6/6

Styl: 5+/6

Okładka: 5+/6

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Filia

PS. Wielbicieli klasycznych recenzji zapraszam na mój profil na lubimy czytać, tam wkrótce pojawi się "normalna" wersja tekstu ;) Oburzonych informuję, powyższy tekst należy traktować z przymrużeniem oka. Mróz został moim kolejnym ulubieńcem (chociaż w życiu się do tego pblicznie nie przyznam) i oficjalnie dołączam do fanklubu <3